کد مطلب:29433 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:93
4507. بحار الأنوار - به نقل از المصباح ابن باقی -:امیر مؤمنان، پس از دو ركعت وِرد و پیش از نماز شب، این دعا را می خواند: «بار خدایا! دل فروتنان به سوی توست، و خِرَد خِردورزان به تو انس می گیرد، و ترس عمل كنندگان، با تو قرار می گیرد، و دل كوتاهی ورزان به تو پناه می آورد. ای آرزوی عارفان و امید امیدواران! بر محمّد و خاندان پاكش درود فرست، و مرا از رسوایی های روز قیامت به هنگام دریده شدن پرده ها و فراهم آمدن آنچه در سینه هاست، پناه ده، و به هنگام ترس گنهكاران و وحشت افراطكاران، اُنسم ده، به رحمتت ای مهربان ترینِ مهربانان! به عزّت و جلال تو سوگند كه با نافرمانی ام از تو، مخالفت با تو را اراده نكرده ام، و به هنگام نافرمانی كردن با جهل نسبت به جایگاه تو نافرمانی ات نكرده ام؛ و نه به مجازات تو متعرّض بودم و نه نظر تو را كوچك می شمردم؛ امّا هوایم مرا وسوسه كرد و بدبختی ام بر این كار، كمك رساند، و پرده ای كه بر من افكندی، مغروم ساخت. بنا بر این، به جهل خود، تو را معصیت كردم، و به تلاش خود، با تو مخالفت نمودم. پس، از هم اكنون، چه كسی مرا از عذابت نجات خواهد داد؟ و به ریسمان چه كسی چنگ زنم، اگر ریسمانت را از من قطع كنی؟ ای وای از ایستادن فردا در پیشگاه تو، هنگامی كه به سبُك بالان گفته شود:"در گذرید" و به سنگین باران گفته شود:"فرود آیید"! آیا با سبك بالان گذر خواهم كرد و یا با سنگین باران فرود خواهم آمد؟ ای وای! هر چه كهن سال تر می گردم، گناهانم فزون تر می شود. چه قدر توبه كنم و چه قدر پناه جویم؟ آیا زمان آن فرا نرسیده كه از پروردگارم شرم كنم؟». آن گاه سجده می كرد و سیصد بار می گفت:«از خداوند، طلب بخشش می كنم و به سوی او توبه می كنم».[2].
.